Kiosk - kup onlineKiosk - Ladnydom.pl

Znani architekci: Oscar Niemeyer - poeta architektury. Brasília była dziełem jego życia

DL/ red. WG

- Nie interesują mnie kąty proste - mówił Oscar Niemeyer - ani wymyślone przez człowieka linie proste, sztywne i bezduszne. Interesują mnie krzywizny, swobodne i zmysłowe, takie, jakie spostrzegam w górzystych krajobrazach mojej ojczyzny, meandrujących rzekach, falującym morzu i ciele kobiety, którą kocham.

Oscar Niemeyer i katedra w Brasilii
Oscar Niemeyer i katedra w Brasilii
kolaż Bryla.pl. Z lewej: CC0 Unknown (Mondadori Publishers); z prawej: Rodrigo de Almeida Marfan - Praca własna, CC BY-SA 4.0,

Oscar Niemeyer spotyka Le Corbusiera

Oscar Niemeyer (jego pełne imię brzmi Oscar Ribeiro de Almeida Niemeyer Soares Filho) urodził się 15 grudnia 1907 w Rio de Janeiro. Dorastał w środowisku bohemy artystycznej. W 1928 roku ożenił się Annitą Baldo. Studia podjął na miejscowej Narodowej Akademii Sztuk Pięknych, które ukończył w 1934.

Jeszcze podczas nauki, mimo kłopotów finansowych, podjął bezpłatną praktykę w pracowni znanych, brazylijskich architektów - Lucio Costy i Carlosa Leao. Gdy 1936 roku Lucio Costa został wybrany na projektanta zespołu gmachów Ministerstwa Oświaty i Zdrowia w Rio de Janeiro, niespełna 29-letni Niemeyer wszedł w skład zespołu projektowego. Podczas prac poznał Le Corbusiera (był on konsultantem projektu). Filozofia architektury słynnego szwajcara, odcisnęła duże piętno na wczesnych pracach Niemeyera.

Jedną z pierwszych realizacji (w 1938r.) Oscara Niemeyera był dom Oswalda de Andrade znajdujący się Sao Paulo. Rok później, wraz z Lucio Costą, zaprojektował brazylijski pawilon na Wystawę Światową, która odbywała się wówczas w Nowym Jorku. W 1940 Niemeyer został poproszony o zaprojektowanie serii budynków w mieście Pampulha koło Belo Horizonte, znanych jako Kompleks Pampulha. W jego skład weszły budynki: kościoła pw. św. Franciszka, kasyna, restauracji z salą taneczną, klubu jachtowego i klubu golfowego. Wszystkie one zostały rozrzucone wokół sztucznego jeziora. Niemeyer jest także autorem projektu Stadionu Narodowego w Rio de Janeiro (1941). Choć stadion nigdy nie został zbudowany, to jego szkic wzbudził w 2007 roku liczne kontrowersje. Według brytyjskiej prasy, jest on bowiem zbieżny z projektem nowego stadionu na Wembley autorstwa Normana Fostera.

Drogi Le Corbusiera i Niemeyera przecięły się ponownie w 1947, podczas prac w zespole projektowym Siedziby Głównej ONZ w Nowym Jorku. Początkowo zaaprobowano plan urbanistyczny przygotowany przez Niemeyera (nr 32), lecz później (pod wpływem nacisków ze strony zwolenników Le Corbusiera), przychylono się do propozycji "papieża modernizmu" (nr 23). Ostatecznie obaj architekci opracowali koncepcję kompromisową (łączącą obie wizje - tzw. "plan 23/32"), której rozwinięcie powierzono Wallace'owi Harissonowi i Maxowi Abramovitzowi. Zarówno Le Corbusiera jak i Oscar Niemeyer zostali włączeni do dalszych prac.

Już w 1946 roku, w obliczu rosnącej sławy i uznania Niemeyera, zaproponowano mu stanowisko wykładowcy na amerykańskim Uniwersytecie Yale. Niestety z powodów politycznych, władze USA odmówiły lewicującemu architektowi wydania wizy wjazdowej. W 1950 na rynku amerykańskim ukazała się pierwsza książka poświęcona pracom Niemeyera. Jej autorem był Stamo Papadaki. Trzy lata później Niemeyer otrzymał propozycję od Uniwersytetu w Harvardzie objęcia stanowiska dziekana Szkoły Projektowania, jednak władze USA ponownie nie udzieliły mu zezwolenia na wjazd do kraju.

Mimo tych niepowodzeń, Niemeyer konsekwentnie podążał swoją drogą. W dalszym okresie działalności Oscara Niemeyera można doszukać się głębokiej akceptacji wszystkich stylów architektonicznych.

- Zawsze - mówił architekt - akceptowałem i respektowałem wszystkie szkoły architektury, od surowych i podstawowych obiektów Miesa van der Rohe, po wyobraźnię i delirium Gaudiego.

Efektem tej filozofii jest synkretyczny styl, osadzający architekturę modernistyczną w lokalnym kontekście kulturowym. Charakterystyczne dla niego są delikatne linie, które w poetycki sposób modelują bryły budynków. Prostota, harmonijność, gracja i elegancja - to podstawowe elementy architektury Oscara Niemeyera.

- Nie interesują mnie kąty proste - mówił Niemeyer - ani wymyślone przez człowieka linie proste, sztywne i bezduszne. Interesują mnie krzywizny, swobodne i zmysłowe, takie, jakie spostrzegam w górzystych krajobrazach mojej ojczyzny, meandrujących rzekach, falującym morzu i ciele kobiety, którą kocham.

Ta filozofia, tworząca rzeźbiarski styl Niemeyera, została bodaj najgłębiej wyrażona w lirycznych bryłach budynków Brasilli - inwestycji, która pochłonęła architekta na wiele lat.

 

Oscar Niemeyer

 

Oscar Niemeyer (jego pełne imię brzmi Oscar Ribeiro de Almeida Niemeyer Soares Filho) urodził się 15 grudnia 1907 w Rio de Janeiro. Dorastał w środowisku bohemy artystycznej. W 1928 roku ożenił się Annitą Baldo. Studia podjął na miejscowej Narodowej Akademii Sztuk Pięknych, które ukończył w 1934.

 

Jeszcze podczas nauki, mimo kłopotów finansowych, podjął bezpłatną praktykę w pracowni znanych, brazylijskich architektów - Lucio Costy i Carlosa Leao. Gdy 1936 roku Lucio Costa został wybrany na projektanta zespołu gmachów ministerstwa oświaty i zdrowia w Rio de Janeiro, niespełna 29-letni Niemeyer wszedł w skład zespołu projektowego. Podczas prac poznał Le Corbusiera (był on konsultantem projektu). Filozofia architektury słynnego szwajcara, odcisnęła duże piętno na

 

wczesnych pracach Niemeyera.

 

Jedną z pierwszych realizacji (w 1938r.) Oscara Niemeyera był dom Oswalda de Andrade znajdujący się Sao Paulo. Rok później, wraz z Lucio Costą, zaprojektował brazylijski pawilon na Wystawę Światową, która odbywała się wówczas w Nowym Jorku. W 1940 Niemeyer został poproszony o zaprojektowanie serii budynków w mieście Pampuhla koło Belo Horizonte, znanych jako Kompleks Pampuhla. W jego skład weszły budynki: kościoła pw. Św. Franciszka, kasyna, restauracji z salą taneczną, klubu jachtowego i klubu golfowego. Wszystkie one zostały rozrzucone wokół sztucznego jeziora. Niemeyer jest także autorem Stadionu Narodowego w Rio de Janeiro (1941).

 

Drogi Le Corbisiera i Niemeyera przecięły się ponownie w 1947, podczas prac w zespole projektowym Siedziby Głównej ONZ w Nowym Jorku. Początkowo zaaprobowano plan urbanistyczny przygotowany przez Niemeyera (nr 32), lecz później (pod wpływem nacisków ze strony zwolenników Le Corbisiera), przychylono się do propozycji ?papieża modernizmu? (nr 23). Ostatecznie obaj architekci opracowali koncepcję kompromisową (łączącą obie wizje - tzw. ?plan 23/32?), której rozwinięcie powierzono Wallace'owi Harissonowi i Maxowi Abramovitzowi. Zarówno Le Corbusier jak i Oscar Niemeyer zostali włączeni do dalszych prac.

 

Już w 1946 roku, w obliczu rosnącej sławy i uznania Niemeyera, zaproponowano mu stanowisko wykładowcy na amerykańskim Uniwersytecie Yale. Niestety z powodów politycznych, władze USA odmówiły, otwarcie lewicującemu architektowi, wydania wizy wjazdowej. W 1950 na rynku amerykańskim ukazała się pierwsza książka poświęcona pracom Niemeyera. Jej autorem był Stamo Papadaki. Trzy lata później Niemeyer otrzymał propozycję Uniwersytetu w Harvardzie objęcia stanowiska dziekana Szkoły Projektowania, jednak władze USA ponownie nie udzieliły mu zezwolenia na wjazd do kraju.

 

Mimo tych niepowodzeń, Niemeyer konsekwentnie podążał swoją drogą. W dalszym okresie działalności Oscara Niemeyera, można doszukać się głębokiej akceptacji wszystkich stylów architektonicznych.

- Zawsze - mówi architekt - akceptowałem i respektowałem wszystkie szkoły architektury, od surowych i podstawowych obiektów Miesa van der Rohe, po wyobraźnię i delirium Gaudiego.

Efektem tej filozofii jest synkretyczny styl, osadzający architekturę modernistyczną w lokalnym kontekście kulturowym. Charakterystyczne dla niego są delikatne linie, które w poetycki sposób modelują bryły budynków. Prostota, harmonijność, gracja i elegancja - to podstawowe elementy architektury Oscara Niemeyera.

- Nie pociąga mnie kąt prosty - mówi Niemeyer - nie prosty, twardy, nieelastyczny, stworzony przez człowieka. To co lubię to lekka, delikatna krzywa; krzywa, którą można znaleźć w liniach masywów górskich mojego kraju, w kształtach meandrujących rzek, w kształtach ukochanej kobiety. Krzywa została stworzona przez wszechświat; wszechświat, który dla Einsteina jest krzywymi.

Ta filozofia, tworząca rzeźbiarski styl Niemeyera, została bodaj najgłębiej wyrażona w lirycznych bryłach budynków

 

Brasilii - inwestycji, która pochłonęła architekta na wiele lat.

 

Jeszcze podczas pracy nad projektem kompleksu gmachów brazylijskiego Ministerstwa Oświaty i Zdrowia, młody Niemeyer poznał gubernatora Juscelino Kubitscheka. W 1956 roku, już jako prezydent, Kubitschek zaproponował Niemeyerowi wejście w skład Nova Cap - organizacji, której zadaniem była budowa nowej stolicy Brazylii - Brasilii. Miasto miało powstać według założeń urbanistycznych Lucio Costy i być symbolem początku nowego etapu w historii państwa. W kolejnych latach Niemeyer uzyskał stanowisko głównego projektanta miasta. Sam jest autorem projektów najważniejszych budynków użyteczności publicznej.

- Jako architekt - mówi Niemeyer - skupiłem się na odnalezieniu rozwiązanie strukturalnego, który mógłby charakteryzować architekturę miasta. Starałem się to osiągnąć w budynkach, uczynić je innymi: wąskimi kolumnadami, tak wąskimi, by pałace sprawiały wrażenie, że tylko lekko dotykają gruntu.

Jego projekty m.in. Katedry Metropolitalnej, gmachu Kongresu, Pałacu Alvorada, Pałacu Itamarati, Pałacu Planalto, Teatru Narodowego, placu Trzech Władz, czy też gmachu Sądu Najwyższego, stały się jednymi z najbardziej rozpoznawalnych ikon modernizmu. Wielkość tych projektów podkreśla fakt wpisania w 1987 roku, zabudowy i układu urbanistycznego Brasilii, na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

 

Prace w zespole Nova Camp to nie jedyna forma działalności Oscara Niemeyera w latach 50. W tym okresie zaprojektował on również swój własny dom - Dom Canoas - w Rio de Janeiro (1953), kompleks brazylijskiego Centrum Badawczego Technologii Lotniczych w Sao Jose dos Campos i pawilon w parku Ibirapuera w Sao Paulo (1951). Niemeyer był także autorem budynku wielorodzinnego na wystawę Interbau w Berlinie.

 

W 1964 roku, polityka ponownie wpłynęła na życie architekta.

 

Po powrocie z Izraela (gdzie pracował przy projekcie Uniwersytetu w Hajfie), architekt zastaje zupełnie inną Brazylię. Kraj jest rządzony przez juntę wojskową generała Castello Branco. Znany z lewicowych poglądów Oscar Niemeyer jest szykanowany i w konsekwencji zmuszony do opuszczenia kraju. W 1965 architekt przeprowadza się do Paryża, a w 1966 do Trypolisu. W stolicy Libanu projektuje Międzynarodowe Centrum Wystawowe, jednak pracę nad nim przerywa nagle wybuch wojny domowej.

 

Po powrocie do Paryża, Niemeyer otwiera swoją własną pracownię przy Champs-Elysees. Wtedy to powstają francuskie projekty architekta: biurowca Renaulta i siedziby głównej Francuskiej Partii Komunistycznej (budynek Place du Colonel Fabien). Niemeyer pracuje także poza granicami Francji. We Włoszech projektuje gmach redakcji Mondadori w Mediolanie (1968) i biurowiec FATA w Turynie (1975); w Algierii kompus Politechniki Houari Boumediene w Bab-Ezzour /Uniwersytet w Konstantynie (1969), Centrum Obywatelskie (1968) i meczet w Algierze (1968), a w Funchal na Maderze kasyno (1976). Architekt pracował także w Azji. W George Town w Malezji znajduje się Meczet Penang, zaprojektowany przez Niemeyera w 1980 roku.

 

Po upadku brazylijskiej dyktatury w 1985 roku,

 

architekt wraca do ojczyzny. W ciągu następnych dziesięciu lat, powstają: Pomnik Juscelino Kubitscheka (proj. 1980), Panteon Wolności i Demokracji ku pamięci Tancredo Nevesa w Brasilii (1985), Pomnik Ameryki Łacińskiej w Sao Paulo (1987), a także Muzeum Aborygenów i Katedrę Wojskową (oba znajdują się w Brasilii). W 1996 roku, w wieku 89 lat, Oscar Niemeyer projektuje jeden ze swoich najbardziej charakterystycznych budynków - muzeum sztuki nowoczesnej w Niteroi. Gmach, kształtem przypominający półmisek (lub jak kto woli - UFO) został zlokalizowany na skalistym wybrzeżu Zatoki Guanabara, skąd roztacza się widok na pobliskie Rio de Janeiro.

 

Nowy wiek, ani na trochę przygasił energii sędziwego już architekta. W 2002 roku zainaugurowano Muzeum Oscara Niemeyera (oczywiście jego projektu) w Kurytybie. Rok później był autorem pawilonu Serpentine Gallery w londyńskim Hyde Parku, a w 2005 roku rozpoczęła się budowa gmachu Stacji Kultury, Nauki i Sportu w Joao Pessoa.

 

W 2007 roku architekt obchodził swoje setne urodziny. Mimo tak zacnego wieku Oscar Niemeyer ciągle pracuje nad nowymi projektami. W 2008 rozpoczęła się realizacja jego największej, europejskiej inwestycji - Centrum Niemeyerowskiego w Aviles w Hiszpanii. Najnowszym ukończonym budynkiem autorstwa Niemeyera jest, oddane na początku 2010 roku gmach audytorium w Ravello. Natomiast najnowszym projektem jest budynek Holoteki w Congopolis, niedaleko Iguassu Falls.

 

Oscar Niemeyer jest laureatem najważniejszych wyróżnień architektonicznych. W 1970 został uhonorowany nagrodą American Institute of Architects, w 1988 Nagrodą Pritzkera, a w 2004 Praemium Imperiale. Otrzymał też wiele wyróżnień państwowych, m.in. Leninowską Nagrodę Pokoju (ZSRR, 1963), Legią Honorową (Francja, 1979), Orderu św. Grzegorza Wielkiego (Watykan, 1990), a także Orderu Przyjaźni (Rosja, 2007).

 

Architekt znany ze swoich lewicowych poglądów. W 1945 Niemeyer wstąpił do Komunistycznej Partii Brazylii, a od 1992 do 1996 był jej prezesem. Wielokrotnie odwiedzał ZSRR, gdzie poznał wielu wpływowych działaczy komunistycznych. Dyktator Kuby, Fidel Castro, miał o nim powiedzieć: Niemeyer i ja jesteśmy ostatnimi komunistami na tej planecie.

 

Oscar Niemeyer, dał się poznać jako projektant mebli. Podobnie jak jego architekturę, ich kształty modelują delikatne krzywizny. Podczas pobytu w Paryżu współpracował z firmą Mobilier Internetional, która wykonała limitowaną edycję foteli i otoman jego autorstwa. W 1978 roku meble Niemeyera były produkowane w Brazylii przez japońska firmę Tendo. Wiele z jego realizacji znalazło się w siedzibach głównych Partii Komunistycznej na całym świecie.

 

Obecnie część z późniejszych prac Oscara Nimeyera bywa krytykowany za ?bycie dotkniętymi jego starością?. W 2007 roku Nicolai Ouroussoff, krytyk architektury New York Timesa, przytacza przykład Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Niteroi. Twierdzi, że jest ono niższej jakości niż wcześniejsze prace Niemeyera.

Sam architekt, na zarzuty krytyków odpowiedział już w 1988, podczas wręczenia nagrody Pritzkera:

- Moja architektura - mówił wtedy Oscar Niemeyer- stara się podążać za staramy wzorami - pięknem dominującym nad ograniczeniami strukturalnej logiki. Moje prace ewoluują, nie zważając na nieuniknioną krytykę tych, którzy zadają sobie trud pobieżnej analizy - tylko do tego zdolna jest przeciętność. Mi wystarczą słowa Le Corbusiera, które powiedział do mnie, gdy staliśmy na rampie Kongresu: ?Kryje się tu inwencja?.

Dawid Legierski

 

Oscar Niemeyer

Oscar Niemeyer (jego pełne imię brzmi Oscar Ribeiro de Almeida Niemeyer Soares Filho) urodził się 15 grudnia 1907 w Rio de Janeiro. Dorastał w środowisku bohemy artystycznej. W 1928 roku ożenił się Annitą Baldo. Studia podjął na miejscowej Narodowej Akademii Sztuk Pięknych, które ukończył w 1934.

Jeszcze podczas nauki, mimo kłopotów finansowych, podjął bezpłatną praktykę w pracowni znanych, brazylijskich architektów - Lucio Costy i Carlosa Leao. Gdy 1936 roku Lucio Costa został wybrany na projektanta zespołu gmachów ministerstwa oświaty i zdrowia w Rio de Janeiro, niespełna 29-letni Niemeyer wszedł w skład zespołu projektowego. Podczas prac poznał Le Corbusiera (był on konsultantem projektu). Filozofia architektury słynnego szwajcara, odcisnęła duże piętno na

wczesnych pracach Niemeyera.

Jedną z pierwszych realizacji (w 1938r.) Oscara Niemeyera był dom Oswalda de Andrade znajdujący się Sao Paulo. Rok później, wraz z Lucio Costą, zaprojektował brazylijski pawilon na Wystawę Światową, która odbywała się wówczas w Nowym Jorku. W 1940 Niemeyer został poproszony o zaprojektowanie serii budynków w mieście Pampuhla koło Belo Horizonte, znanych jako Kompleks Pampuhla. W jego skład weszły budynki: kościoła pw. Św. Franciszka, kasyna, restauracji z salą taneczną, klubu jachtowego i klubu golfowego. Wszystkie one zostały rozrzucone wokół sztucznego jeziora. Niemeyer jest także autorem Stadionu Narodowego w Rio de Janeiro (1941).

Drogi Le Corbisiera i Niemeyera przecięły się ponownie w 1947, podczas prac w zespole projektowym Siedziby Głównej ONZ w Nowym Jorku. Początkowo zaaprobowano plan urbanistyczny przygotowany przez Niemeyera (nr 32), lecz później (pod wpływem nacisków ze strony zwolenników Le Corbisiera), przychylono się do propozycji ?papieża modernizmu? (nr 23). Ostatecznie obaj architekci opracowali koncepcję kompromisową (łączącą obie wizje - tzw. ?plan 23/32?), której rozwinięcie powierzono Wallace'owi Harissonowi i Maxowi Abramovitzowi. Zarówno Le Corbusier jak i Oscar Niemeyer zostali włączeni do dalszych prac.

Już w 1946 roku, w obliczu rosnącej sławy i uznania Niemeyera, zaproponowano mu stanowisko wykładowcy na amerykańskim Uniwersytecie Yale. Niestety z powodów politycznych, władze USA odmówiły, otwarcie lewicującemu architektowi, wydania wizy wjazdowej. W 1950 na rynku amerykańskim ukazała się pierwsza książka poświęcona pracom Niemeyera. Jej autorem był Stamo Papadaki. Trzy lata później Niemeyer otrzymał propozycję Uniwersytetu w Harvardzie objęcia stanowiska dziekana Szkoły Projektowania, jednak władze USA ponownie nie udzieliły mu zezwolenia na wjazd do kraju.

Mimo tych niepowodzeń, Niemeyer konsekwentnie podążał swoją drogą. W dalszym okresie działalności Oscara Niemeyera, można doszukać się głębokiej akceptacji wszystkich stylów architektonicznych.
- Zawsze - mówi architekt - akceptowałem i respektowałem wszystkie szkoły architektury, od surowych i podstawowych obiektów Miesa van der Rohe, po wyobraźnię i delirium Gaudiego.
Efektem tej filozofii jest synkretyczny styl, osadzający architekturę modernistyczną w lokalnym kontekście kulturowym. Charakterystyczne dla niego są delikatne linie, które w poetycki sposób modelują bryły budynków. Prostota, harmonijność, gracja i elegancja - to podstawowe elementy architektury Oscara Niemeyera.
- Nie pociąga mnie kąt prosty - mówi Niemeyer - nie prosty, twardy, nieelastyczny, stworzony przez człowieka. To co lubię to lekka, delikatna krzywa; krzywa, którą można znaleźć w liniach masywów górskich mojego kraju, w kształtach meandrujących rzek, w kształtach ukochanej kobiety. Krzywa została stworzona przez wszechświat; wszechświat, który dla Einsteina jest krzywymi.
Ta filozofia, tworząca rzeźbiarski styl Niemeyera, została bodaj najgłębiej wyrażona w lirycznych bryłach budynków

Brasilii - inwestycji, która pochłonęła architekta na wiele lat.

Jeszcze podczas pracy nad projektem kompleksu gmachów brazylijskiego Ministerstwa Oświaty i Zdrowia, młody Niemeyer poznał gubernatora Juscelino Kubitscheka. W 1956 roku, już jako prezydent, Kubitschek zaproponował Niemeyerowi wejście w skład Nova Cap - organizacji, której zadaniem była budowa nowej stolicy Brazylii - Brasilii. Miasto miało powstać według założeń urbanistycznych Lucio Costy i być symbolem początku nowego etapu w historii państwa. W kolejnych latach Niemeyer uzyskał stanowisko głównego projektanta miasta. Sam jest autorem projektów najważniejszych budynków użyteczności publicznej.
- Jako architekt - mówi Niemeyer - skupiłem się na odnalezieniu rozwiązanie strukturalnego, który mógłby charakteryzować architekturę miasta. Starałem się to osiągnąć w budynkach, uczynić je innymi: wąskimi kolumnadami, tak wąskimi, by pałace sprawiały wrażenie, że tylko lekko dotykają gruntu.
Jego projekty m.in. Katedry Metropolitalnej, gmachu Kongresu, Pałacu Alvorada, Pałacu Itamarati, Pałacu Planalto, Teatru Narodowego, placu Trzech Władz, czy też gmachu Sądu Najwyższego, stały się jednymi z najbardziej rozpoznawalnych ikon modernizmu. Wielkość tych projektów podkreśla fakt wpisania w 1987 roku, zabudowy i układu urbanistycznego Brasilii, na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Prace w zespole Nova Camp to nie jedyna forma działalności Oscara Niemeyera w latach 50. W tym okresie zaprojektował on również swój własny dom - Dom Canoas - w Rio de Janeiro (1953), kompleks brazylijskiego Centrum Badawczego Technologii Lotniczych w Sao Jose dos Campos i pawilon w parku Ibirapuera w Sao Paulo (1951). Niemeyer był także autorem budynku wielorodzinnego na wystawę Interbau w Berlinie.

W 1964 roku, polityka ponownie wpłynęła na życie architekta.

Po powrocie z Izraela (gdzie pracował przy projekcie Uniwersytetu w Hajfie), architekt zastaje zupełnie inną Brazylię. Kraj jest rządzony przez juntę wojskową generała Castello Branco. Znany z lewicowych poglądów Oscar Niemeyer jest szykanowany i w konsekwencji zmuszony do opuszczenia kraju. W 1965 architekt przeprowadza się do Paryża, a w 1966 do Trypolisu. W stolicy Libanu projektuje Międzynarodowe Centrum Wystawowe, jednak pracę nad nim przerywa nagle wybuch wojny domowej.

Po powrocie do Paryża, Niemeyer otwiera swoją własną pracownię przy Champs-Elysees. Wtedy to powstają francuskie projekty architekta: biurowca Renaulta i siedziby głównej Francuskiej Partii Komunistycznej (budynek Place du Colonel Fabien). Niemeyer pracuje także poza granicami Francji. We Włoszech projektuje gmach redakcji Mondadori w Mediolanie (1968) i biurowiec FATA w Turynie (1975); w Algierii kompus Politechniki Houari Boumediene w Bab-Ezzour /Uniwersytet w Konstantynie (1969), Centrum Obywatelskie (1968) i meczet w Algierze (1968), a w Funchal na Maderze kasyno (1976). Architekt pracował także w Azji. W George Town w Malezji znajduje się Meczet Penang, zaprojektowany przez Niemeyera w 1980 roku.

Po upadku brazylijskiej dyktatury w 1985 roku,

architekt wraca do ojczyzny. W ciągu następnych dziesięciu lat, powstają: Pomnik Juscelino Kubitscheka (proj. 1980), Panteon Wolności i Demokracji ku pamięci Tancredo Nevesa w Brasilii (1985), Pomnik Ameryki Łacińskiej w Sao Paulo (1987), a także Muzeum Aborygenów i Katedrę Wojskową (oba znajdują się w Brasilii). W 1996 roku, w wieku 89 lat, Oscar Niemeyer projektuje jeden ze swoich najbardziej charakterystycznych budynków - muzeum sztuki nowoczesnej w Niteroi. Gmach, kształtem przypominający półmisek (lub jak kto woli - UFO) został zlokalizowany na skalistym wybrzeżu Zatoki Guanabara, skąd roztacza się widok na pobliskie Rio de Janeiro.

Nowy wiek, ani na trochę przygasił energii sędziwego już architekta. W 2002 roku zainaugurowano Muzeum Oscara Niemeyera (oczywiście jego projektu) w Kurytybie. Rok później był autorem pawilonu Serpentine Gallery w londyńskim Hyde Parku, a w 2005 roku rozpoczęła się budowa gmachu Stacji Kultury, Nauki i Sportu w Joao Pessoa.

W 2007 roku architekt obchodził swoje setne urodziny. Mimo tak zacnego wieku Oscar Niemeyer ciągle pracuje nad nowymi projektami. W 2008 rozpoczęła się realizacja jego największej, europejskiej inwestycji - Centrum Niemeyerowskiego w Aviles w Hiszpanii. Najnowszym ukończonym budynkiem autorstwa Niemeyera jest, oddane na początku 2010 roku gmach audytorium w Ravello. Natomiast najnowszym projektem jest budynek Holoteki w Congopolis, niedaleko Iguassu Falls.

Oscar Niemeyer jest laureatem najważniejszych wyróżnień architektonicznych. W 1970 został uhonorowany nagrodą American Institute of Architects, w 1988 Nagrodą Pritzkera, a w 2004 Praemium Imperiale. Otrzymał też wiele wyróżnień państwowych, m.in. Leninowską Nagrodę Pokoju (ZSRR, 1963), Legią Honorową (Francja, 1979), Orderu św. Grzegorza Wielkiego (Watykan, 1990), a także Orderu Przyjaźni (Rosja, 2007).

Architekt znany ze swoich lewicowych poglądów. W 1945 Niemeyer wstąpił do Komunistycznej Partii Brazylii, a od 1992 do 1996 był jej prezesem. Wielokrotnie odwiedzał ZSRR, gdzie poznał wielu wpływowych działaczy komunistycznych. Dyktator Kuby, Fidel Castro, miał o nim powiedzieć: Niemeyer i ja jesteśmy ostatnimi komunistami na tej planecie.

Oscar Niemeyer, dał się poznać jako projektant mebli. Podobnie jak jego architekturę, ich kształty modelują delikatne krzywizny. Podczas pobytu w Paryżu współpracował z firmą Mobilier Internetional, która wykonała limitowaną edycję foteli i otoman jego autorstwa. W 1978 roku meble Niemeyera były produkowane w Brazylii przez japońska firmę Tendo. Wiele z jego realizacji znalazło się w siedzibach głównych Partii Komunistycznej na całym świecie.

Obecnie część z późniejszych prac Oscara Nimeyera bywa krytykowany za ?bycie dotkniętymi jego starością?. W 2007 roku Nicolai Ouroussoff, krytyk architektury New York Timesa, przytacza przykład Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Niteroi. Twierdzi, że jest ono niższej jakości niż wcześniejsze prace Niemeyera.
Sam architekt, na zarzuty krytyków odpowiedział już w 1988, podczas wręczenia nagrody Pritzkera:
- Moja architektura - mówił wtedy Oscar Niemeyer- stara się podążać za staramy wzorami - pięknem dominującym nad ograniczeniami strukturalnej logiki. Moje prace ewoluują, nie zważając na nieuniknioną krytykę tych, którzy zadają sobie trud pobieżnej analizy - tylko do tego zdolna jest przeciętność. Mi wystarczą słowa Le Corbusiera, które powiedział do mnie, gdy staliśmy na rampie Kongresu: ?Kryje się tu inwencja?.
Dawid Legierski



Oscar Niemeyer

Oscar Niemeyer (jego pełne imię brzmi Oscar Ribeiro de Almeida Niemeyer Soares Filho) urodził się 15 grudnia 1907 w Rio de Janeiro. Dorastał w środowisku bohemy artystycznej. W 1928 roku ożenił się Annitą Baldo. Studia podjął na miejscowej Narodowej Akademii Sztuk Pięknych, które ukończył w 1934.

Jeszcze podczas nauki, mimo kłopotów finansowych, podjął bezpłatną praktykę w pracowni znanych, brazylijskich architektów - Lucio Costy i Carlosa Leao. Gdy 1936 roku Lucio Costa został wybrany na projektanta zespołu gmachów ministerstwa oświaty i zdrowia w Rio de Janeiro, niespełna 29-letni Niemeyer wszedł w skład zespołu projektowego. Podczas prac poznał Le Corbusiera (był on konsultantem projektu). Filozofia architektury słynnego szwajcara, odcisnęła duże piętno na

wczesnych pracach Niemeyera.

Jedną z pierwszych realizacji (w 1938r.) Oscara Niemeyera był dom Oswalda de Andrade znajdujący się Sao Paulo. Rok później, wraz z Lucio Costą, zaprojektował brazylijski pawilon na Wystawę Światową, która odbywała się wówczas w Nowym Jorku. W 1940 Niemeyer został poproszony o zaprojektowanie serii budynków w mieście Pampuhla koło Belo Horizonte, znanych jako Kompleks Pampuhla. W jego skład weszły budynki: kościoła pw. Św. Franciszka, kasyna, restauracji z salą taneczną, klubu jachtowego i klubu golfowego. Wszystkie one zostały rozrzucone wokół sztucznego jeziora. Niemeyer jest także autorem Stadionu Narodowego w Rio de Janeiro (1941).

Drogi Le Corbisiera i Niemeyera przecięły się ponownie w 1947, podczas prac w zespole projektowym Siedziby Głównej ONZ w Nowym Jorku. Początkowo zaaprobowano plan urbanistyczny przygotowany przez Niemeyera (nr 32), lecz później (pod wpływem nacisków ze strony zwolenników Le Corbisiera), przychylono się do propozycji ?papieża modernizmu? (nr 23). Ostatecznie obaj architekci opracowali koncepcję kompromisową (łączącą obie wizje - tzw. ?plan 23/32?), której rozwinięcie powierzono Wallace'owi Harissonowi i Maxowi Abramovitzowi. Zarówno Le Corbusier jak i Oscar Niemeyer zostali włączeni do dalszych prac.

Już w 1946 roku, w obliczu rosnącej sławy i uznania Niemeyera, zaproponowano mu stanowisko wykładowcy na amerykańskim Uniwersytecie Yale. Niestety z powodów politycznych, władze USA odmówiły, otwarcie lewicującemu architektowi, wydania wizy wjazdowej. W 1950 na rynku amerykańskim ukazała się pierwsza książka poświęcona pracom Niemeyera. Jej autorem był Stamo Papadaki. Trzy lata później Niemeyer otrzymał propozycję Uniwersytetu w Harvardzie objęcia stanowiska dziekana Szkoły Projektowania, jednak władze USA ponownie nie udzieliły mu zezwolenia na wjazd do kraju.

Mimo tych niepowodzeń, Niemeyer konsekwentnie podążał swoją drogą. W dalszym okresie działalności Oscara Niemeyera, można doszukać się głębokiej akceptacji wszystkich stylów architektonicznych.
- Zawsze - mówi architekt - akceptowałem i respektowałem wszystkie szkoły architektury, od surowych i podstawowych obiektów Miesa van der Rohe, po wyobraźnię i delirium Gaudiego.
Efektem tej filozofii jest synkretyczny styl, osadzający architekturę modernistyczną w lokalnym kontekście kulturowym. Charakterystyczne dla niego są delikatne linie, które w poetycki sposób modelują bryły budynków. Prostota, harmonijność, gracja i elegancja - to podstawowe elementy architektury Oscara Niemeyera.
- Nie pociąga mnie kąt prosty - mówi Niemeyer - nie prosty, twardy, nieelastyczny, stworzony przez człowieka. To co lubię to lekka, delikatna krzywa; krzywa, którą można znaleźć w liniach masywów górskich mojego kraju, w kształtach meandrujących rzek, w kształtach ukochanej kobiety. Krzywa została stworzona przez wszechświat; wszechświat, który dla Einsteina jest krzywymi.
Ta filozofia, tworząca rzeźbiarski styl Niemeyera, została bodaj najgłębiej wyrażona w lirycznych bryłach budynków

Brasilii - inwestycji, która pochłonęła architekta na wiele lat.

Jeszcze podczas pracy nad projektem kompleksu gmachów brazylijskiego Ministerstwa Oświaty i Zdrowia, młody Niemeyer poznał gubernatora Juscelino Kubitscheka. W 1956 roku, już jako prezydent, Kubitschek zaproponował Niemeyerowi wejście w skład Nova Cap - organizacji, której zadaniem była budowa nowej stolicy Brazylii - Brasilii. Miasto miało powstać według założeń urbanistycznych Lucio Costy i być symbolem początku nowego etapu w historii państwa. W kolejnych latach Niemeyer uzyskał stanowisko głównego projektanta miasta. Sam jest autorem projektów najważniejszych budynków użyteczności publicznej.
- Jako architekt - mówi Niemeyer - skupiłem się na odnalezieniu rozwiązanie strukturalnego, który mógłby charakteryzować architekturę miasta. Starałem się to osiągnąć w budynkach, uczynić je innymi: wąskimi kolumnadami, tak wąskimi, by pałace sprawiały wrażenie, że tylko lekko dotykają gruntu.
Jego projekty m.in. Katedry Metropolitalnej, gmachu Kongresu, Pałacu Alvorada, Pałacu Itamarati, Pałacu Planalto, Teatru Narodowego, placu Trzech Władz, czy też gmachu Sądu Najwyższego, stały się jednymi z najbardziej rozpoznawalnych ikon modernizmu. Wielkość tych projektów podkreśla fakt wpisania w 1987 roku, zabudowy i układu urbanistycznego Brasilii, na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Prace w zespole Nova Camp to nie jedyna forma działalności Oscara Niemeyera w latach 50. W tym okresie zaprojektował on również swój własny dom - Dom Canoas - w Rio de Janeiro (1953), kompleks brazylijskiego Centrum Badawczego Technologii Lotniczych w Sao Jose dos Campos i pawilon w parku Ibirapuera w Sao Paulo (1951). Niemeyer był także autorem budynku wielorodzinnego na wystawę Interbau w Berlinie.

W 1964 roku, polityka ponownie wpłynęła na życie architekta.

Po powrocie z Izraela (gdzie pracował przy projekcie Uniwersytetu w Hajfie), architekt zastaje zupełnie inną Brazylię. Kraj jest rządzony przez juntę wojskową generała Castello Branco. Znany z lewicowych poglądów Oscar Niemeyer jest szykanowany i w konsekwencji zmuszony do opuszczenia kraju. W 1965 architekt przeprowadza się do Paryża, a w 1966 do Trypolisu. W stolicy Libanu projektuje Międzynarodowe Centrum Wystawowe, jednak pracę nad nim przerywa nagle wybuch wojny domowej.

Po powrocie do Paryża, Niemeyer otwiera swoją własną pracownię przy Champs-Elysees. Wtedy to powstają francuskie projekty architekta: biurowca Renaulta i siedziby głównej Francuskiej Partii Komunistycznej (budynek Place du Colonel Fabien). Niemeyer pracuje także poza granicami Francji. We Włoszech projektuje gmach redakcji Mondadori w Mediolanie (1968) i biurowiec FATA w Turynie (1975); w Algierii kompus Politechniki Houari Boumediene w Bab-Ezzour /Uniwersytet w Konstantynie (1969), Centrum Obywatelskie (1968) i meczet w Algierze (1968), a w Funchal na Maderze kasyno (1976). Architekt pracował także w Azji. W George Town w Malezji znajduje się Meczet Penang, zaprojektowany przez Niemeyera w 1980 roku.

Po upadku brazylijskiej dyktatury w 1985 roku,

architekt wraca do ojczyzny. W ciągu następnych dziesięciu lat, powstają: Pomnik Juscelino Kubitscheka (proj. 1980), Panteon Wolności i Demokracji ku pamięci Tancredo Nevesa w Brasilii (1985), Pomnik Ameryki Łacińskiej w Sao Paulo (1987), a także Muzeum Aborygenów i Katedrę Wojskową (oba znajdują się w Brasilii). W 1996 roku, w wieku 89 lat, Oscar Niemeyer projektuje jeden ze swoich najbardziej charakterystycznych budynków - muzeum sztuki nowoczesnej w Niteroi. Gmach, kształtem przypominający półmisek (lub jak kto woli - UFO) został zlokalizowany na skalistym wybrzeżu Zatoki Guanabara, skąd roztacza się widok na pobliskie Rio de Janeiro.

Nowy wiek, ani na trochę przygasił energii sędziwego już architekta. W 2002 roku zainaugurowano Muzeum Oscara Niemeyera (oczywiście jego projektu) w Kurytybie. Rok później był autorem pawilonu Serpentine Gallery w londyńskim Hyde Parku, a w 2005 roku rozpoczęła się budowa gmachu Stacji Kultury, Nauki i Sportu w Joao Pessoa.

W 2007 roku architekt obchodził swoje setne urodziny. Mimo tak zacnego wieku Oscar Niemeyer ciągle pracuje nad nowymi projektami. W 2008 rozpoczęła się realizacja jego największej, europejskiej inwestycji - Centrum Niemeyerowskiego w Aviles w Hiszpanii. Najnowszym ukończonym budynkiem autorstwa Niemeyera jest, oddane na początku 2010 roku gmach audytorium w Ravello. Natomiast najnowszym projektem jest budynek Holoteki w Congopolis, niedaleko Iguassu Falls.

Oscar Niemeyer jest laureatem najważniejszych wyróżnień architektonicznych. W 1970 został uhonorowany nagrodą American Institute of Architects, w 1988 Nagrodą Pritzkera, a w 2004 Praemium Imperiale. Otrzymał też wiele wyróżnień państwowych, m.in. Leninowską Nagrodę Pokoju (ZSRR, 1963), Legią Honorową (Francja, 1979), Orderu św. Grzegorza Wielkiego (Watykan, 1990), a także Orderu Przyjaźni (Rosja, 2007).

Architekt znany ze swoich lewicowych poglądów. W 1945 Niemeyer wstąpił do Komunistycznej Partii Brazylii, a od 1992 do 1996 był jej prezesem. Wielokrotnie odwiedzał ZSRR, gdzie poznał wielu wpływowych działaczy komunistycznych. Dyktator Kuby, Fidel Castro, miał o nim powiedzieć: Niemeyer i ja jesteśmy ostatnimi komunistami na tej planecie.

Oscar Niemeyer, dał się poznać jako projektant mebli. Podobnie jak jego architekturę, ich kształty modelują delikatne krzywizny. Podczas pobytu w Paryżu współpracował z firmą Mobilier Internetional, która wykonała limitowaną edycję foteli i otoman jego autorstwa. W 1978 roku meble Niemeyera były produkowane w Brazylii przez japońska firmę Tendo. Wiele z jego realizacji znalazło się w siedzibach głównych Partii Komunistycznej na całym świecie.

Obecnie część z późniejszych prac Oscara Nimeyera bywa krytykowany za ?bycie dotkniętymi jego starością?. W 2007 roku Nicolai Ouroussoff, krytyk architektury New York Timesa, przytacza przykład Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Niteroi. Twierdzi, że jest ono niższej jakości niż wcześniejsze prace Niemeyera.
Sam architekt, na zarzuty krytyków odpowiedział już w 1988, podczas wręczenia nagrody Pritzkera:
- Moja architektura - mówił wtedy Oscar Niemeyer- stara się podążać za staramy wzorami - pięknem dominującym nad ograniczeniami strukturalnej logiki. Moje prace ewoluują, nie zważając na nieuniknioną krytykę tych, którzy zadają sobie trud pobieżnej analizy - tylko do tego zdolna jest przeciętność. Mi wystarczą słowa Le Corbusiera, które powiedział do mnie, gdy staliśmy na rampie Kongresu: ?Kryje się tu inwencja?.
Dawid Legierski



Belo Horizonte. Widok na jezioro Pampulha - kościół św. Franciszka, stadion Mineirão. Proj. Oscar Niemeyer
Belo Horizonte. Widok na jezioro Pampulha - kościół św. Franciszka, stadion Mineirão. Proj. Oscar Niemeyer
Fot. Daniel Raposo - Praca własna, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=42826127

Brasillia - dzieło życia Oscara Niemeyera

Jeszcze podczas pracy nad projektem kompleksu Pampulha, młody Niemeyer poznał gubernatora Juscelino Kubitscheka. W 1956 roku, już jako prezydent, Kubitschek zaproponował Niemeyerowi wejście w skład Nova Cap - organizacji, której zadaniem była budowa nowej stolicy Brazylii - Brasilli. Miasto miało powstać według założeń urbanistycznych Lucio Costy i być symbolem początku nowego etapu w historii państwa. W kolejnych latach Niemeyer uzyskał stanowisko głównego projektanta miasta. Sam jest autorem projektów najważniejszych budynków użyteczności publicznej.

- Jako architekt - mówił Niemeyer - skupiłem się na odnalezieniu rozwiązania strukturalnego, które mogłoby charakteryzować architekturę miasta. Starałem się to osiągnąć w budynkach, uczynić je innymi: wąskimi kolumnadami, tak wąskimi, by pałace sprawiały wrażenie, że tylko lekko dotykają gruntu.

Jego projekty m.in. Katedry Metropolitalnej, gmachu Kongresu, Pałacu Alvorada, Pałacu Itamarati, Pałacu Planalto, Teatru Narodowego, placu Trzech Władz, czy też gmachu Sądu Najwyższego, stały się jednymi z najbardziej rozpoznawalnych ikon modernizmu. Wielkość tych projektów podkreśla fakt wpisania w 1987 roku, zabudowy i układu urbanistycznego Brasilli na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Prace w zespole Nova Camp to nie jedyna forma działalności Oscara Niemeyera w latach 50. W tym okresie zaprojektował on również swój własny dom - Casa das Canoas w Rio de Janeiro (1953), kompleks brazylijskiego Centrum Badawczego Technologii Lotniczych w Sao Jose dos Campos i pawilonów w parku Ibirapuera w Sao Paulo (1951). Niemeyer był także autorem budynku wielorodzinnego na wystawę Interbau w Berlinie.

 

W 1964 roku, polityka ponownie wpłynęła na życie architekta

Po powrocie z Izraela (gdzie pracował przy projekcie Uniwersytetu w Hajfie), architekt zastaje zupełnie inną Brazylię. Kraj jest rządzony przez juntę wojskową generała Castello Branco. Znany z lewicowych poglądów Oscar Niemeyer jest szykanowany i w konsekwencji zmuszony do opuszczenia kraju. W 1965 architekt przeprowadza się do Paryża, a w 1966 do Trypolisu. W stolicy Libanu dogląda prac projektowych Międzynarodowego Centrum Wystawowego (1962), jednak pracę nad nim przerywa nagle wybuch wojny domowej.

Po powrocie do Paryża, Niemeyer otwiera swoją własną pracownię przy Champs-Elysees. Wtedy to powstają francuskie projekty architekta: biurowca Renaulta i siedziby głównej Francuskiej Partii Komunistycznej (budynek Place du Colonel Fabien). Niemeyer pracuje także poza granicami Francji. We Włoszech projektuje gmach redakcji Mondadori w Mediolanie (1968) i biurowiec FATA w Turynie (1975); w Algierii kampus Politechniki Houari Boumediene w Bab-Ezzour / Uniwersytet w Konstantynie (1969), Centrum Obywatelskie (1968) i meczet w Algierze (1968), a w Funchal na Maderze kasyno (1976). Architekt pracował także w Azji. W George Town w Malezji znajduje się Meczet Penang, zaprojektowany przez Niemeyera w 1980 roku.

Po upadku brazylijskiej dyktatury w 1985 roku, architekt wraca do ojczyzny. W ciągu następnych dziesięciu lat, powstają: Pomnik Juscelino Kubitscheka (proj. 1980), Panteon Wolności i Demokracji ku pamięci Tancredo Nevesa w Brasilii (1985), Pomnik Ameryki Łacińskiej w Sao Paulo (1987), a także Muzeum Aborygenów i Katedrę Wojskową (oba znajdują się w Brasilli). W 1996 roku, w wieku 89 lat, Oscar Niemeyer projektuje jeden ze swoich najbardziej charakterystycznych budynków - Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Niteroi. Gmach, kształtem przypominający półmisek (lub jak kto woli - UFO) został zlokalizowany na skalistym wybrzeżu Zatoki Guanabara, skąd roztacza się widok na pobliskie Rio de Janeiro.

 

Oscar Niemeyer - "Kryje się tu innowacja"

Nowy wiek, ani na trochę przygasił energii sędziwego już architekta. W 2002 roku zainaugurowano Muzeum Oscara Niemeyera (oczywiście jego projektu) w Kurytybie. Rok później był autorem pawilonu Serpentine Gallery w londyńskim Hyde Parku, a w 2005 roku rozpoczęła się budowa gmachu Stacji Kultury, Nauki i Sportu w Joao Pessoa.

W 2007 roku architekt obchodził swoje setne urodziny. Mimo tak zacnego wieku Oscar Niemeyer ciągle pracował nad nowymi projektami. W 2008 rozpoczęła się realizacja jego największej, europejskiej inwestycji - Centrum Niemeyerowskiego w Aviles w Hiszpanii. Na początku 2010 roku oddano do użytku gmach audytorium w Ravello.

Oscar Niemeyer jest laureatem najważniejszych wyróżnień architektonicznych. W 1970 został uhonorowany nagrodą American Institute of Architects, w 1988 Nagrodą Pritzkera, a w 2004 Praemium Interiale. Otrzymał też wiele wyróżnień państwowych, m.in. Leninowską Nagrodę Pokoju (ZSRR, 1963), Legią Honorową (Francja, 1979), Orderu św. Grzegorza Wielkiego (Watykan, 1990), a także Orderu Przyjaźni (Rosja, 2007).

Architekt był znany ze swoich lewicowych poglądów. W 1945 Niemeyer wstąpił do Komunistycznej Partii Brazylii, a od 1992 do 1996 był jej prezesem. Wielokrotnie odwiedzał ZSRR, gdzie poznał wielu wpływowych działaczy komunistycznych. Dyktator Kuby, Fidel Castro, miał o nim powiedzieć: Niemeyer i ja jesteśmy ostatnimi komunistami na tej planecie.

Oskar Niemeyer dał się poznać jako projektant mebli. Podobnie jak jego architekturę, ich kształty modelują delikatne krzywizny. Podczas pobytu w Paryżu współpracował z firmą Mobilier Internetional, która wykonała limitowaną edycję foteli i otoman jego autorstwa. W 1978 roku meble Niemeyera były produkowane w Brazylii przez japońska firmę Tendo. Wiele z jego realizacji znalazło się w siedzibach głównych Partii Komunistycznej na całym świecie.

Część z późniejszych prac Oscara Niemeyera była krytykowane za "bycie dotkniętymi wiekiem projektanta". W 2007 roku Nicolai Ouroussoff, krytyk architektury "New York Timesa", przytacza przykład Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Niteroi. Twierdzi, że jest ono niższej jakości niż wcześniejsze prace Niemeyera

Sam architekt, na zarzuty krytyków odpowiedział już w 1988, podczas wręczenia Nagrody Prizkera

- Moja architektura - mówił wtedy Oscar Niemeyer- stara się podążać za starymi wzorami - pięknem dominującym nad ograniczeniami strukturalnej logiki. Moje prace ewoluują, nie zważając na nieuniknioną krytykę tych, którzy zadają sobie trud pobieżnej analizy - tylko do tego zdolna jest przeciętność. Mi wystarczą słowa Le Corbusiera które powiedział gdy staliśmy na rampie Kongresu: "Kryje się tu innowacja".

Oscar Niemeyer zmarł 5 grudnia 2012 w Rio de Janeiro w wieku 105 lat.

----

Dawid Legierski

    Więcej o:

Skomentuj:

Znani architekci: Oscar Niemeyer - poeta architektury. Brasília była dziełem jego życia