Kontrowersyjna rozbudowa muzeum Stedelijk w Amsterdamie

Wanna czy zlew kuchenny?

W 1895 w Amsterdamie przy Museumplein ukończono budowę gmachu Muzeum Miejskiego (Stedelijk Museum). Nie był to pierwszy tego typu obiekt w tej lokalizacji, bowiem na przestrzeni zaledwie 10 lat przy placu powstały dwa inne gmachy kulturalne, słynny Rijksmuseum i Concertgebouw.

Projektanci z Benthem Crouwel Architects zrealizowali nową bryłę od strony Museumplein zachowując niezależność struktury pierwotnego projektanta - A.M. Weissmana. Jeden z architektów, Mels Crouwel podkreśla, że "budynek Weissmana był planowany jako obiekt wolnostojący, [dlatego] nową strukturę umieściliśmy odsuniętą pół metra od starego obiektu i nie połączyliśmy ich bezpośrednio, dzięki temu od razu widać, że jest to konstrukcja z roku 2012".

Biała bryła nowego obiektu wzbudziła kontrowersje. Zdaniem niektórych swym kolorem i kształtem przypomina zlew kuchenny. Inni ochrzcili ją mianem "wanny".

Plastikowa architektura

Dzieło pracowni Benthem Crouwel Architects jest współczesną, autorską interpretacją koncepcji budynku muzeum postrzeganego jako "białego pudełka". Aby podkreślić różnicę pomiędzy tym, co nowe, a tym co zabytkowe, architekci zdecydowali się na zastosowanie nowoczesnych, syntetycznych materiałów.

Elewacje pokryte zostały panelami z włókna węglowego o wymiarach 3 x 11 m. Następnie całość pomalowano w sposób, w jaki zazwyczaj wykańcza się kadłuby statków, kryjąc połączenia poszczególnych elementów. Efektem jest gładka, jednolita powierzchnia o długości 100 metrów. Zalety takiego rozwiązania podkreśla Crouwel: "Użyliśmy materiałów zarezerwowanych dotąd dla przemysłu lotniczego, dzięki czemu fasada pozostanie lśniąca nawet za dziesięć lat".

Nowe przestrzenie dla sztuki

We wnętrzach gmachu A. M. Wiesmanna zachowano efekty przedwojennej adaptacji autorstwa Willema Sandberga, który zadecydował o tym iż ściany i sufity wnętrz pomalowano na jednolity biały kolor. W podobnej, ascetycznej konwencji utrzymano także przestrzenie w nowej partii Muzeum. Obie partie łączy także zastosowanie dębowych parkietów w salach ekspozycyjnych.

Dzięki dodaniu nowej kubatury, Stedelijk Museum otrzymało niezwykle atrakcyjną strefę wejściową. Droga z Museumplein do wnętrza muzeum prowadzi przez przeszklone foyer nad którym unosi się nowoczesna biała bryła. Stamtąd zwiedzający mogą dostać się do starego gmachu lub sal wystawienniczych na piętrze i w podziemiu nowego skrzydła muzeum. Do tych ostatnich prowadzą otwarte klatki schodowe lub ruchome schody skryte w ukośnych tubach w jaskrawo żółtym kolorze.

Muzeum Miejskie w Amsterdamie

Stedelijk Museum wzniesiono w 1895 według projektu amsterdamskiego projektanta A. M . Weissmana. Architekt stworzył koncepcję budowli utrzymanej w stylistyce nawiązującej do szesnastowiecznego renesansu niderlandzkiego. Współcześni z zachwytem podkreślali bogaty wystrój wnętrz, majestatyczną główną klatkę schodową i wspaniale doświetlone wnętrza.

Renowacja po holendersku

Na przestrzeni lat gmach Stedelijk Museum poddawany był pracom modernizacyjnym, mającym dostosować jego wnętrza do zmieniającego się charakteru ekspozycji oraz obowiązujących poglądów na temat muzealnictwa. Tuż przed II Wojną Światową otynkowano wnętrza, ujednolicając ich charakter. W latach 50. powiększono powierzchnię wystawienniczą, dodając m. in. audytorium, bibliotekę i restaurację.

W 2004 roku architekci z pracowni Benthem Crouwel Architects zaprezentowali koncepcję renowacji starego budynku Muzeum Miejskiego oraz powiększenia go o nową kubaturę.