Powszechna Wystawa Krajowa w Poznaniu

Powszechną Wystawę Krajową zorganizowano w Poznaniu w 1929 r. Impreza trwała od 16 maja do 30 września. Ówczesne władze II RP z prezydentem Ignacym Mościckim na czele zdecydowały, że należy ją zorganizować by "pochwalić się" osiągnięciami Polski przed całym światem.

Początkowo brano pod uwagę kilka lokalizacji. Wydawało się oczywiste, że tak duże wydarzenie powinno być zorganizowane w stolicy. Niespodziewanie jednak z inicjatywą zorganizowania PeWuKi wystąpił prezydent Poznania - Cyryl Ratajski. Straty po I wojnie światowej były w województwie poznańskim stosunkowo niewielkie. Wielkopolska i Śląsk w porównaniu do reszty kraju miały też lepiej rozwiniętą infrastrukturę. Ostatecznie władze centralne zatwierdziły kandydaturę Poznania i miasto to stanęło przed wielkim organizacyjnym wyzwaniem.

Na potrzeby Wystawy zbudowano kilkadziesiąt nowych budynków. Wśród nich: nowy gmach Dworca Zachodniego, stadion sportowy czy nawet pierwszy w Polsce lunapark.

Jednak najbardziej efektownie wyglądały pawilony wystawiennicze. Gmachy te stanowiły doskonały przykład osiągnięć polskiej architektury okresu międzywojennego. Każdy z nich poświęcony był danej gałęzi polskiej gospodarki. Reklamowali się cukrownicy, bankowcy, rolnicy i nawet poszczególne miasta wojewódzkie.

Na PeWuKę zjechali goście z całego świata. Do Poznania można było dojechać pociągiem między innymi z: Pragi, Wiednia, Budapesztu, Paryża, Berlina i Wilna. W sumie Wystawę odwiedziło prawie 5 mln osób, z czego 200 tys. z zagranicy. Przybyły też liczne delegacje rządowe oraz 1000 dziennikarzy z 30 państw.

Po zakończeniu imprezy rozebrano znaczną część pawilonów. Jednak budynki, które przetrwały do dziś służą mieszkańcom i stanowią świetny przykład polskiego modernizmu.