NOC WIEŻOWCÓW, czyli spacer po najwyższych piętrach warszawskich drapaczy chmur
Do czego służą konstrukcyjne wanty? Dlaczego Intercontinental ma wcięcie pomiędzy piąta a dwunastą kondygnacją? Jakiego koloru był na początku Błękitny Wieżowiec? W krótkim przeglądzie przedstawiamy zdjęcia i historie warszawskich wysokościowców. Wszystkie z nich znalazły się na liście budynków przeznaczonych do zwiedzania podczas tegorocznej edycji Nocy Wieżowców, która odbędzie się już 15 października. Organizatorem wydarzenia jest redakcja portalu Nowa Warszawa.
Q22
Inspiracja do zaprojektowania wieżowca Q22 był kryształ kwarcu, architekci wzorowali się na nieregularnym kształcie górskiego minerału, złożonego z nachodzących na siebie brył o zróżnicowanej wielkości. Z tego pomysłu narodził się projekt Q22 przygotowany przez pracownię Kuryłowicz & Associates. Wieżowiec liczy 155 metry do dachu, a wraz z masztem wznosi się na 194 metry, co stawia go w czołówce warszawskich wysokościowców. Budynek powstał w miejscu rozebranego hotelu Mercure Fryderyk Chopin. To świetny punkt widokowy, z okien wieżowca roztacza się widok na Stare Miasto, osiedle za Żelazną Bramą oraz inne wieżowce znajdujące się na stołecznym Manhatannie.
Wieżowiec mieści część biurową, 500-metrową restaurację, kawiarnię, delikatesy, a także przeznaczoną dla pracowników siłownię i salę konferencyjną. Wnętrza budynku były współprojektowane przez użytkowników przestrzeni, tak by w pełni odpowiadały na zapotrzebowanie i współgrały z koncepcją bryły, a także zyskały indywidualny charakter. To jeden z najbardziej nowoczesnych i najlepiej zaprojektowanych biurowców w Warszawie.
Cosmopolitan
Jeden z najpiękniejszych apartamentowców, którym może pochwalić się Warszawa. Projekt wieżowca powstał w pracowni Helmuta Jahna. Znanego architekta, który ma na swoim koncie budynki takie jak: Sony Center w Berlinie, port lotniczny im. Johana Straussa w Monachium czy budynek One Liberty Place w Filadelfii. Wieżowiec jest wysoki na 160 metrów i składa się z 44 pięter. Mieści się w nim 236 apartamentów. Ich wielką zaletą jest to, że posiadają otwierane okna nawet na najwyższych piętrach budynku, co zapewnia dopływ świeżego powietrza, a mieszkańcy nie są skazani na ciągłe przebywanie w klimatyzowanych pomieszczeniach.
Wieżowiec Cosmopolitan w Warszawie ma niecodzienną konstrukcję, dzięki której wygląda jakby był odcięty od ziemi. Zabieg nadający wieżowcowi lekkości polegał na podcięciu dolnych pięter na głębokość ponad 10 metrów. To prawdziwe wyzwanie konstruktorskie zostało zrealizowane dzięki zastosowaniu want podtrzymujących kolejne piętra. Wanty stosowane są zazwyczaj w konstrukcji mostów podwieszanych, w tym wypadku zastosowano je do realizacji założeń projektowych budynku mieszkalnego.
Budynek składa się z kilku elementów. Głównym jest wysoka wieża - to tam znalazły się mieszkania. Wznosi się ona nad liczącym cztery kondygnacje podium, w którym powstały powierzchnie handlowe, biurowe oraz restauracja. Obiekt oferuje kilkaset mieszkań. Te najbardziej luksusowe powstały na najwyższych kondygnacjach, to z nich roztacza się widok na panoramę Warszawy. Ich atutem jest świetny widok na panoramę Warszawy. Cosmopolitan wyróżnia przemyślany design, imponująca konstrukcja i smukła sylwetka podkreślona przez wyraźnie zaznaczone piony. Na elewacji zastosowano również wykusze, które powiększają pole widzenia mieszkańców.
Poza budynkiem projekt Helmuta Jahna zakładał stworzenie także ogólnodostępnej zadaszonej przestrzeni miejskiej, która jest naturalnym przedłużeniem Placu Grzybowskiego. Jej główną atrakcją jest znajdująca się w centralnej części placu ruchoma rzeźba Erana Shakine'a, którego prace są wystawiane między innymi w British Museum i innych prestiżowych muzeach i galeriach.
materiały prasowe
Budynek składa się z kilku elementów. Głównym jest wysoka wieża - to tam znalazły się mieszkania. Wznosi się ona nad liczącym cztery kondygnacje podium, w którym powstały powierzchnie handlowe, biurowe oraz restauracja. Obiekt oferuje kilkaset mieszkań. Te najbardziej luksusowe powstały na najwyższych kondygnacjach. Ich atutem jest świetny widok na panoramę Warszawy.
Złota 44 to kolejny luksusowy apartamentowiec w samym centrum Warszawy zaprojektowany przez sławnego architekta Daniela Libeskinda. Jak w przypadku każdej dużej inwestycji i tym razem nie obyło się bez kontrowersji. Architekt wymodelował charakterystyczną bryłę, jej opływowy, zakrzywiony kształt miał przypominać falujący na wietrze żagiel. Nie wszystkim mieszkańcom przypadła ta forma do gustu. Temperaturę dyskusji wokół słynnego wieżowca podniosły problemy finansowe dewelopera Orco Property Group. Nowym inwestorem zostało konsorcujm Amstar - BBI Development.
Złota 44 oferuje luksusowe apartamenty wraz z przestrzenią rekreacyjną dostępną tylko i wyłącznie dla mieszkańców. Ceny mieszkań zaczynają się od 28 000 za metr kwadratowy. Inwestorzy przygotowali dziewięć różnych wariantów aranżacji wnętrz. Jeden z luksusowych apartamentów został kupiony przez Roberta Lewandowskiego.
Basen we wnętrzu Złotej 44
Naszą misją było zapewnienie w ZŁOTEJ 44 wyjątkowej jakości życia i mieszkania, która absolutnie nie ogranicza się do czterech ścian własnego apartamentu ? rozciąga się od poziomu podziemnego parkingu aż po 54 piętro, obejmując każdą część budynku: wszystkie mieszkania, bez względu na rozmiar, mają takie samo DNA - tak opisuje projekt mieszkań Jonathan Clarke jest - Dyrektorem ds. architektury wnętrzw Woods Bagot.
Wieżowiec mierzy 192 metry, a jego powierzchnia użytkowa wynosi 72500 metrów kwadratowych. Oficjalne otwarcie planowane jest na koniec 2016 roku. Noc wieżowców jest jedną z tych niepowtarzalnych okazji, podczas których na własne oczy można zobaczyć trudno dostępne wnętrza Złotej 44.
Błękitny wieżowiec
Błękitny wieżowiec zbudowano na miejscu, w którym dawniej stała wielka synagoga warszawska. Wysadzono ją w powietrze w 1943 roku po upadku powstania w getcie warszawskim. Legenda miejska głosi, że nad wieżowcem ciąży klątwa Rabina. Podobno duch miejsca miał przeszkadzać na placu budowy. Przynajmniej w ten sposób tłumaczone są przewlekłe prace budowlane trwające 23 lata. Błękitny Wieżowiec oddano do użytku dopiero w 1991 roku.
Projekty powstawały na przełomie lat 50. i 60. Pierwsze problemy pojawiły się wraz z rozpoczęciem budowy na początku lat 70-tych wówczas prace wstrzymano, a planowaną wysokość budynku zmniejszono do 120 metrów. Dopiero w 1976 roku postawiono stalową konstrukcję. Jej niedokończony, rdzewiejący szkielet straszył przechodniów. Później opakowano go złotawą ścianą wykonaną z aluminium i szkła
Budowa wieżowca na miejscu dawniej synagogi wywołała protesty organizacji żydowskich. Zgłoszony sprzeciw wstrzymał prace, a niedokończony gmach straszył przeszło dwie dekady. Pod koniec lat 80. prace budowlane zostały wznowione przez jugosłowiańską firmę. Szybko okazało się jednak, że konstrukcja jest zniszczona, niektóre elementy wymagają wymiany, inne wzmocnienia. W efekcie elewacja zmieniła kolor ze złotego na błękitny. Choć kolor błękitny to tylko optyczne złudzenie, elewacja obłożona szkłem refleksyjnym odbija kolor nieba. W celu upamiętniania zniszczonej synagogi przed budynkiem postawiono tablicę, a w środku znajduje się niewielka sala modlitw.
Najwyższym z nowych biurowców, które powstały wokół nowej stacji metra bez wątpienia jest Warsaw Spire - 180 metrów do dachu i 220 metrów wysokości wraz z iglicami (odpowiednio 5 i 2 miejsce w Polsce). Poza częścią wieżową kompleks składa się także z dwóch 11 piętrowych biurowców, które kształtem przypominają rogaliki, otaczające plac Europejski, w którego centrum stoi główna wieża budynku.
Wartością projektu Warsaw Spire jest utworzenie dużej przestrzeni publicznej z zespołem fontann, naturalną zielenią i zewnętrzną galerią sztuki wokół. Nie sposób jednak nie wspomnieć o kontrowersjach, które pojawiają się już przy sposobie zagospodarowania działki. Rozmieszczenie budynków nie jest fortunne, ponieważ nie tworzą one pierzei przy głównych ciągach komunikacyjnych. W skutek czego powstaje mnogość kierunków, otwarć i wrażenie niewielkiego chaosu, gdzie wszystko konkuruje ze wszystkim o palmę pierwszeństwa.
Sama architektura również budzi różne emocje - dla jednych to wyczekiwane odejście od "pudełkowych" wieżowców i nareszcie ciekawa i oryginalna forma, dla drugich efekciarstwo, którego największym symbolem jest chromowany daszek wejściem, który choć potrzebny ze względów użytkowych i podkreślający strefę wejściową to jednak zbyt krzykliwy. Kompozycja całości budzi wątpliwości natury estetycznej. Projekt budynku wykonała pracownia Jaspers & Partners.
Warsaw Trade Tower na warszawskiej Woli
Wieżowiec liczy 208 metrów wysokości, posiada 42 kondygnacje naziemne. Jest najwyższym biurowcem Warszawie biorąc pod uwagę linię dachu, która wznosi się na 184 metry. Większość powierzchni stanowią biura. Pierwsze kondygnacje przeznaczone zostały na cele handlowe i usługowe. Pod ziemią znajduje się trójpoziomowy parking.
W latach 2015/16 wieżowiec przeszedł gruntowną modernizację, które polegała na przebudowie kilkukondygnacyjnego lobby, zmianie okładziny na ścianach, wymianie posadzki. Hall został zaaranżowany przy użycia drewna tekowego, które skontrastowano z dominującym kolorem - świeżą bielą. W ogólnodostępnych przestrzeniach pojawiły się kanapy i stoliki. Ponadto przestrzeń na 35.piętrze zaadoptowano na salę konferencyjną, utworzono strefę relaksu oraz siłownie, a na parkingu wydzielono miejsce dla food-trucków.
W latach 2015?16 wieżowiec przeszedł gruntowną modernizację, które polegała na przebudowie kilkukondygnacyjnego lobby, zmianie okładziny na ścianach, wymianie posadzki. Hall został zaaranżowany przy użycia drewna tekowego, dominującym kolorem jest biel. W ogólnodostępnych przestrzeniach pojawiły się kanapy i stoliki. Ponadto przestrzeń na 35.piętrze zaadoptowano na salę konferencyjną, utworzono strefę relaksu oraz siłownie, a na parkingu wydzielono miejsce dla food-trucków.
Warsaw Trade Tower został zaprojektowany w latach 90-tych w pracowni Wyszyński, Majewski, Hermanowicz & RTKL. Budowę ukończono pod koniec XX stulecia w 1999 roku, głównym inwestorem była firma Daewoo, która później sprzedała obiekt amerykańskiej firmie Apollo-Rida. Obecnie należy on do funduszu Akron Investment Central Eastern Europe II.
Mariusz Kucharczyk, flickr
Intercontinental Warszawa
Intercontinetal to wieżowiec pełniący funkcję hotelu. Wznosi się na wysokość 164 metrów i mieści 414 pokoi, w tym apartament prezydencki, 76 apartamentów i 13 sal konferencyjnych. W budynku znajduje się sala balowa, bary, restauracje, sauna, fitness i spa. Jedną z największych atrakcji hotelu jest usytuowany 150 metrów nad ziemią, dokładnie na 43 i 44 piętrze basen. Ten najwyżej położony basen w Polsce zagrał już w niejednym polskim filmie.
foto: Patryk D. Zaremba, hotel InterContinental, 164 m
Dawniej w miejscu hotelu znajdował się założony w 1977 roku klub jazzowy. Budynek, w którym mieściło się legendarne Akwarium został zburzony, a w jego miejscu stanął Intercontinental. Budowa hotelu budziła również sprzeciw okolicznych mieszkańców, którzy skarżyli się, że wieżowiec zabierze im dostęp do światła dziennego. Architekci rozwiązali ten problem projektując wcięcie pomiędzy piąta a dwunastą kondygnacją. To rozwiązanie konstrukcyjne wyróżnia Intercontinental na tle innych warszawskich wieżowców.
Hotel Marriott Warszawa
Centrum Zachodnie i Dworzec Centralny - Wieżowiec LIM, mieszczący hotel Marriott, wraz z towarzyszącym mu biurowcem Intraco II stanowią główne punkty tak zwanego Centrum Zachodniego, znajdującego się na południe od Dworca Centralnego i tworzącego z nim całość urbanistyczną (pomimo niezrealizowania przejścia pieszego powyżej alej Jerozolimskich.
Budynek został zaprojektowany przez zespół architektów: Tadeusza Stefańskiego, Jerzego Skrzypczaka i Andrzeja Bielobardka. Bez trzydziestometrowej anteny wieżowiec do dachu liczy 140 metrów, w skład wchodzą 42 kondygnacje naziemne i dwie podziemne. Wieżowiec ukończono w 1989 roku. Był to jeden z pierwszych w Polsce pięciogwiazdkowych hoteli, znak luksusu i aspiracji społeczeństwa wychodzącego z ustroju komunistycznego.
Wieżowiec zbudowano w latach 1973/1975 przez szwedzką firmę BPA Byggproduktion AB dla Przedsiębiorstwa Handlu Zagranicznego Intraco z przeznaczeniem dla zagranicznych przedstawicielstw techniczno-handlowych. Autorem projektu jest Peter Diebitsch. To typowy późno modernistyczny biurowiec. Oryginalną elewację wykonano z okładziny ceramicznej zaprojektowanej przez Mirosława Duchowskiego. Niestety okładzina szybka zaczęła niszczeć, dlatego też w 1998 roku wymieniono ją na pryzmatyczną ścianę kurtynową o ciemnozielonym kolorze.
W latach 1975/1978 Intraco I był najwyższym biurowcem Warszawy. W 1978 przy ul. Chałubińskiego 8 wniesiono biurowiec pod nazwą Intraco II, znany obecnie pod nazwą Oxford Tower.
Novotel Warszawa - dawny Hotel Forum
Był jednym z pierwszych wieżowców zbudowanym po II wojnie światowej, drugim budynkiem po Pałacu Kultury i Nauki, który przekroczył wysokość 100 metrów. Obok słynnej Victorii uważany w czasach PRL-u za jeden z niewielu hoteli o zachodnim standardzie.
Budynek zaprojektował architekt Sten Samuelson. Budowę ukończono w 1974 roku. Wysokościowiec mierzy 106 metrów do dachu, natomiast wysokość całkowita wynosi 111 metrów. Konstrukcja wieżowca wykonana jest z żelbetu, jego masywna, oszczędna w formie sylwetka wpisuje się w nurt stylu międzynarodowego w architekturze.
Skomentuj:
NOC WIEŻOWCÓW, czyli spacer po najwyższych piętrach warszawskich drapaczy chmur