BRYŁA poleca: Statek Kosmiczny Ziemia

BRYŁA poleca: Statek Kosmiczny Ziemia

Prezentowane prace charakteryzuje postawa wrażliwości ekologicznej i pragnienie podnoszenia eko świadomości. Ich twórcy kierowani są przekonaniem, że ludzkość i planeta powinny stać się przedmiotem pogłębionych badań i refleksji.

Podobne przekonanie wyrażało wielu intelektualistów i naukowców - jedną z najbardziej inspirujących postaci wśród nich był na pewno Richard Buckminster Fuller, amerykański architekt, wynalazca, ekolog i filantrop, któremu dedykowana jest wystawa w toruńskim CSW. Jego nowatorska książka, zatytułowana właśnie "Statek kosmiczny Ziemia" była próbą obudzenia w ludziach świadomość kruchości naszej planety i jej ograniczonych zasobów. Rozwinięta przez niego koncepcja Ziemi jako statku kosmicznego, do którego ludzkość nie otrzymała instrukcji obsługi, odbija się dziś szczególnie alarmującym echem, przypominając nam o tym, że wszyscy jesteśmy od siebie zależni i wzajemnie połączeni.

Książkę Fullera wydano w 1969 roku, kiedy miliony ludzi na całym świecie przyglądały się pierwszym krokom człowieka na Księżycu, przy dźwiękach Space Oddity Davida Bowie w tle.

Wśród prac wykonanych w ciągu ostatniego półwiecza znajdziemy eksperymenty artystyczne związane ze światłem, ruchem, a także nowymi koncepcjami architektonicznymi.

Umbruffla - Acconci Studio

Jedną  z prac z pogranicza sztuki, architektury i designu, prezentowanych w Toruniu jest projekt Acconci Studio. Umbruffla to nowa wersja parasola zrobiona z fałd materiału. Składa się go przez zwinięcie fałd jak wachlarza, złożony jest nie większy niż pięść. Rozkłada się go natomiast przez rozwinięcie, wyłanianie: fałdy, pęcznieją, rozwijają się, wyskakują w formie umbruffla.

Jeden koniec przywiąż do pasa, drugi do nadgarstka, ręce pozostaną wolne. Gdy poruszasz ręką i biodrami, umbruffla porusza się razem z tobą. Zwróć ją do wiatru i wymiń przechodnia na zatłoczonej ulicy, owiń się nią jak kocem albo zaproś pod nią kogoś - to umbruffla przeznaczona dla dwojga.

Cienka materia srebrnej folii zapewni ci prawdziwie grubą skórę. To dwustronne lustro (z zewnątrz znikasz w odbiciach miasta); kamuflaż/miraż (gdy idziesz, miasto lśni na tobie).

Blur Building - Diller Scofidio +Renfro

Blur Building nazywany często "architekturą niczego" ["The Architecture of Nothing"], wzniesiony nad jeziorem Neuchâtel w Szwajcarii w ramach Expo 2002, pozostaje do dziś jednym z najbardziej niezwykłych przedsięwzięć architektonicznych w historii. Pomyślany i zaprojektowany jako konstrukcja całkowicie "pozbawiona formy, masy, koloru, ciężaru, zapachu, rozmiaru, bez żadnych cech szczególnych i bez znaczenia", działa jak katalizator dla refleksji i koncepcji dotyczących niematerialności, lekkości i pustki jako nowych paradygmatów. Jest także transpozycją tego, czego nauczyła nas nanotechnologia - że jesteśmy zbiorem atomów i molekuł, podobnie jak cały otaczający nas świat wraz z najtrwalszą i najbardziej stałą materią. Po wejściu głębiej w strukturę materii, okazuje się, że nic nie jest stałe, a przynajmniej nie w taki sposób, jak to rozumiemy. Istnieją tylko fale elektronów. Tylko pusta przestrzeń. Obecność ludzi poruszających się po terenie Blur Building przywodzi na myśl ruchy cząsteczek w molekularnych klatkowych strukturach, które znamy właśnie dzięki nanotechnologii.

Już od pierwszych szkiców architektów Elizabeth Diller i Ricardo Scofidio Blur Building przypominał tajemniczą, podobną do chmury masę zawieszoną nad powierzchnią jeziora i taką też formę projekt przybrał w rzeczywistości. Skonstruowano go z ponad 20000 dysz rozpryskujących, umieszczonych na lekkiej, tensegrytycznej konstrukcji (w tej wynalezionej w latach 50-tych przez R. Buckminster Fullera konstrukcji elementy rozciągane i ściskane wzajemnie się stabilizują), wytwarzających spowijającą otoczenie mgłę. Cała struktura wielkości boiska do piłki nożnej unosi się nad wodą na czterech kolumnach.

To dzieło architektury wyłaniające się na horyzoncie jak gigantyczna biała chmura unosząca się nad taflą jeziora, stanowi symboliczne połączenie dwóch żywiołów: powietrza i wody. Wywołuje także wszystkie te pytania, które każą nam rewidować fizyczne i teoretyczne ograniczenia architektury, a co ważniejsze, także granice między architekturą i środowiskiem naturalnym.

Tardigrada Botanica - Jarosław Kozakiewicz

Projekt Tardigrada Botanica (2009), który stanowi propozycję stworzenia ogrodu botanicznego w miejscu byłego wysypiska śmieci niedaleko wsi Tumanek pod Wyszkowem. Teren powstałego w późnych latach 60-tych wysypiska zostałby w ten sposób zwrócony środowisku i ludziom w postaci wyjątkowego tropikalnego parku. Nieczynne już wysypisko - efekt antyekologicznej działalności człowieka - stałoby się domem dla bogatej roślinności, a emitowane przez nią biogazy byłyby wykorzystywane do ogrzania infrastruktury parku. Ogród, w którym hodowano by egzotyczne rośliny spełniałby ponadto funkcje naukowe, dydaktyczne, popularyzujące i rozrywkowe.

Architektura ogrodu miałaby przybrać formę inspirowaną kształtem pewnego bezkręgowca, potocznie nazywanego niedźwiedziem wodnym - niesporczaka - najbardziej odpornego ze zwierząt znanych człowiekowi. Byłby to symbol siły naturalnych procesów przeciwstawionej degradującej środowisko działalności człowieka.

BRYŁA poleca: Statek Kosmiczny Ziemia

Międzynarodowa wystawa 'STATEK KOSMICZNY ZIEMIA: związki między nauką, sztuką a zaawansowanymi technologiami' inauguruje 4-letni program artystyczny nowej dyrektor programowej toruńskiego CSW, Dobrili Denegri. Otwierająca serię tematycznych projektów wystawa kładzie nacisk na twórców i zjawiska artystyczne, które odegrały przełomową rolę w kształtowaniu się tak zwanej 'sztuki mediów'.

artyści: Acconci Studio, Micol Assaël, Massimo Bartolini, Vladimir Bonačić, Loris Cecchini, Gianni Colombo, Olafur Eliasson, Xárene Eskandar, Alicja Kwade, Jarosław Kozakiewicz, Piotr Kowalski, Christiane Löhr, Katarina Löfström, Jakub Nepraš, Ernesto Neto, Christopher O?Leary & Casey Alt, Jorge + Lucy Orta, Diller Scofidio + Renfro, Tobias Putrih, Martin Rille, Simon Thorogood & Stephen Wolff, Aleksandar Srnec, Nikola Uzunovski, Johannes Vogl, Victoria Vesna

kurator: Dobrila Denegri

Wystawę można oglądać od 5 marca do 22 maja 2011

Więcej na www.csw.torun.pl