Nowoczesna stodoła od JEMS

Głównym problemem w procesie projektowania, oprócz podłużnej i wąskiej działki, był brak jakiegokolwiek kodu przestrzennego, do którego można by nawiązać. Domy z katalogów, gierkowske kostki, czy w końcu wille udające staropolskie dworki zdominowały otoczenie. Tak popularny w naszym krajobrazie melanż form, Marcin Sadowski, główny projektant domu, nazywa "syndromem Expo". Jego zdaniem wprowadzenie "architektonicznej ikony", czyli kolejnej bryły o indywidualnym wyrazie jest w takim przypadku wykluczone. Budynek zniknąłby w tłumie agresywnych kształtów i kolorów oraz pogłębił jeszcze bardziej wrażenie chaosu.

Zamiast wyrazistej bryły powstał więc budynek o wyważonej stylistyce i tradycyjnym kształcie. - To archetyp formy, z którym się nie dyskutuje, czysta geometria - mówi Sadowski. Prosty dom o dwuspadowym dachu nie konkuruje z otoczeniem, lecz staje się dla niego tłem, elementem porządkującym i poprawiającym wygląd otoczenia.

Aby nie popaść w banał architekci zabawili się geometrią domu-stodoły, podcinając bryłę w narożach oraz tworząc w niej wnęki. Zabieg chirurgiczny był ściśle powiązany z układem wnętrz - okna w wykrojach wychodzą na przestrzenie możliwie jak najbardziej pozbawione sąsiedztwa innych domów, a wewnętrzny układ pomieszczeń stwarza optyczne amfilady, ciągnące się przez całą długość domu. Dzięki przemyślanej reżyserii przestrzeni mieszkańcom pozostawiono dużą dozę prywatności.

Ciekawi brak wyraźnej elewacji domu. Nie wiemy, gdzie kończy lub zaczyna się dach, bo wszystkie elementy spaja jedna powłoka z tytan-cynku. Architekt porównuje ją do zimnej i stalowej karoserii samochodu. Dla kontrastu wnęki, wyłożone naturalnym drewnem, nazywa miękką tapicerką, która stanowi sferę buforową między wnętrzem a zewnętrzem domu.

Z bezradności kontekstu powstał dom, który co prawda nie jest ikoną, ale ciekawie uzupełnia zastane otoczenie i zapewnia komfort jego mieszkańcom, a o to przede wszystkim chodziło architektom.