Miejska Willa we Wrocławiu. Powrót do antycznych, rzymskich wzorców

Model charakterystycznej miejskiej willi wykształcił się już w starożytności. Położone w ośrodkach miejskich luksusowe rezydencje były lokalizowane w atrakcyjnych lokalizacjach, często w otoczeniu zieleni i z dala od miejskiego gwaru. Zabudowa tego typu była określana mianem villa urbana.

Właśnie do tego modelu nawiązali w projekcie wrocławskiego domu architekci Łukasz Ługowski oraz Dominik Gomółka.

Projektując bryłę oraz układ funkcjonalny willi odeszliśmy od tradycyjnego układu funkcjonalno-przestrzennego zastosowanego w większości poniemieckich willi znajdujących się na Zaciszu. Wspomniane obiekty składają się najczęściej z zestawu dwóch lub trzech prostopadłościennych kubatur z pełnym zestawem funkcji ustawionych jedna na drugiej i przekrytych wielo lub dwuspadowym dachem.
W projekcie naszej willi postanowiliśmy wyraźnie rozdzielić poszczególne typy funkcji oraz umieścić je wszystkie na poziomie jednej kondygnacji. Formą wyjściową był prostopadłościan, który podzielony został na sześć części. Trzy z nich zostały kubaturami obiektu a trzy usunięte utworzyły kolejno: plac przedwejściowy, atrium oraz taras na poziomie ogrodu - mówią architekci o swoim projekcie.

Każda z powstałych w ten sposób kubatur została przyporządkowana do jednej z funkcji. W kubaturze wejściowej zlokalizowanej od strony ulicy umieszczone zostały garaż, pomieszczania techniczne i pomocnicze. Główna kubatura to strefa dzienna z przestronnym salonem z nadwieszoną antresolą mieszczącą pokój kinowy, otwartą kuchnią oraz jadalnią. Trzecia z kubatur została zaprojektowana na część prywatną.

Wszystkie części są spięte za pomocą dwóch osi kompozycyjnych - głównej, na którą nanizane zostały poszczególne kubatury oraz prostopadłej do niej osi na której znalazły się część dzienna i wewnętrzne atrium zaprojektowane w postaci ogrodu japońskiego.

Całość została zaprojektowana w modernistycznej, prostej formie. Dla balansu - przestrzenie nad pustkami w części ogrodowej i przedwejściowej zostały nadbudowane za pomocą ażurowych konstrukcji podkreślających prostopadłościenną formę budynku. Na białych elewacjach ze szklanymi płaszczyznami i elementami z trawertynu istotną rolę odgrywa też światłocień rysujący się na poprzesuwanych względem siebie bryłach oraz rysowany przez światło słoneczne prześwietlające ażurowe konstrukcje w postaci nawiązującej do gotyckich wątków ceglanych.