Jeżyce - dzielnica Poznania

Historia dzielnicy Jeżyce

Pierwsza wzmianka o osadnictwie na terenie Jeżyc pochodzi z połowy XIII wieku, choć indywidualne gospodarstwa mogły się tam znajdować już wcześniej. Wokół Poznania, założonego w X wieku, wyrosło w tym czasie wiele wsi. Do roku 1900, kiedy osada została przyłączona do Poznania, Jeżyce były typowo polską wsią. Jeszcze w 1819 r. miejscowa ludność liczyła zaledwie 385 osób. Dopiero od połowy XIX wieku, kiedy przez centrum miasta poprowadzono linię kolejową i uruchomiono stację o tej samej nazwie, wieś zaczęła przekształcać się w miasto.

O ile wcześniej występowało tutaj stosunkowo niewielkie zagęszczenie ludności, to początek XX wieku, jest okresem szybkiego rozwoju dzielnicy na mapie Poznania. Jeżyce przestały przypominać dawną osadę. W zasadzie do 1910 roku po dawnym wiejskim krajobrazie nie było już śladu, wszędzie panował miejski duch. I tylko układ niektórych ulic z wyraźnym centrum w postaci Rynku pozostał jako wspomnienie przeszłości.

Dziś położna w północno-zachodniej części miasta dzielnica przeżywa swoją drugą młodość. Szereg inwestycji przeprowadzonych zarówno przez władze miasta, jak i prywatne podmioty, sprawiło, że zabudowa jednorodzinna coraz częściej ustępuje nowoczesnym apartamentowcom. Jednocześnie dzielnica Jeżyce zachowała swój unikalny, XIX-wieczny charakter. Nadal wygląd okolicy tworzą domy o stuletniej historii. Jest ich wiele, są różnorodne, ale zawsze piękne.

Architektura dzielnicy Jeżyce

Centrum Jeżyc to lokalny rynek, który w przeciwieństwie do wielu swoich odpowiedników nadal spełnia swoją bezpośrednią funkcję. W tej części miasta zlokalizowany jest targ, który odwiedza codziennie kilka tysięcy osób. Okolica otoczona jest zabudową, która jest jednym z najjaśniejszych przykładów poznańskiej secesji. Z kierunku zachodniej części miasta biegnie przez dzielnicę fragment ulicy Dąbrowskiego. To najdłuższa ulica na mapie Poznania. Liczy sobie 8,5 km i aż 500 punktów adresowych.

Ważnym punktem na mapie jest kościół Najświętszego Serca Pana Jezusa i św. Floriana, zbudowany pod koniec XIX wieku. Świątynia poddana została w 2005 roku gruntownej renowacji i dziś wygląda imponująco na tle okolicznych, secesyjnych kamienic.

Oczywiście nie wszystkie historyczne kamienice Jeżyc wyglądają tak efektownie, jak te na Rynku, ale wszystkie są zadbane i ciekawe architektonicznie.

ZOO w Jeżycach

Dziś na terenie Jeżyc mieszka zaledwie 24 000 osób, przy ogólnej populacji Poznania 534 000 osób. Miłośnicy przyrody i atrakcji kulturalnych powinni zwiedzić okoliczne stare ZOO. Jest drugim najstarszym w całej Polsce, a także najstarszym działającym nieprzerwanie od swojego powstania, czyli od 1874 roku. W połowie XIX wieku w tym miejscu znajdowały się kręgielnia i restauracja, której właściciel w 1871 roku obchodził swoje 50. urodziny. Przyjaciele, chcąc podarować mu coś oryginalnego, zdecydowali się na prezent w postaci żywych zwierząt.

W rezultacie szczęśliwy jubilat stał się właścicielem świni, kozy, barana, kota, wiewiórki, gęsi, kaczki, kurczaka, pawia, niedźwiedzia i małpy. Kilka lat później zorganizowano prawdziwy ogród zoologiczny – pierwszy w Poznaniu i okolicach. Po oficjalnym otwarciu ogród zoologiczny zaczął się szybko rozwijać i regularnie przyjmował coraz to nowe zwierzęta. Już w 1907 r. na jego terenie żyło ponad 900 osobników należących do 400 gatunków, a rocznie ogród zoologiczny odwiedzało 250 tys. mieszkańców. 

Współczesna architektura

"Dla Nowych Jeżyc” to projekt zagospodarowania przestrzennego, który ma za zadanie zrewitalizować tereny na północnych częściach dzielnicy. „Planowany rozwój dzielnicy Jeżyce” opiera się na zabudowie mieszkaniowej między ulicami Dąbrowskiego, Kościelną, Św. Wawrzyńca i Żeromskiego, a także wytyczeniem nowych ulic. Nowe osiedle położone będzie niedaleko parku, który w zamyśle inwestycji przeprowadzanych przez miasto ma mieć powierzchnie 10 tys. m kw. Mieszkańcy Jeżyc nie tylko zyskają na rewitalizacji terenów zielonych, ale też, ze względu na przebudowę układu ulic - poprawi się dostęp do transportu zbiorowego.

Ważnym miejsce na kulturalnej mapie dzielnicy ma być też jeżyckie centrum kultury. Mieszczące się w starym budynku pochodzącym z XIX wieku ma stać się miejskim ośrodkiem kulturowym w całym znaczeniu tego słowa. Budynek służący kiedyś potrzebom kolei starogardzko – poznańskiej w 1992 został oddany w ręce artystów i stał pełnoprawnym miejscem popularyzacji kultury. Legenda miejska niesie, że znajdującymi się pod kamienicą korytarzami można dotrzeć do centrum miasta, a nawet do Cytadeli.

Zobacz: Pokazano koncepcje przebudowy Rynku Jeżyckiego w Poznaniu. "Kolejne betony" - piszą internauci >>