Waterfront City czyli Wyspa Koolhaasa

To zamówienie jest już kolejnym projektem O.M.A. w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Oprócz przyjmowania zamówień na plany miast i budynków, biuro z Rotterdamu od kilku lat prowadzi badania nad tym prężnie rozwijającym się regionem. Wyniki tych badań pokazano na bienale architektury w Wenecji oraz wydano o nich książkę. (pod tytułem: Al Manakh)

Kolaż przedstawiający ukończony projekt - OMA

Projekt Waterfront jest opracowaniem koncepcji przestrzennej dla rozwoju miasta Dubaju. Miasto ma się rozwijać na wschód, w kierunku sąsiedniego Abu Dhabi. Propozycja przewiduje zbudowanie mieszkań dla półtora miliona osób oraz stworzenie miliona nowych miejsc pracy.

Wizualizacja ukończonego projektu - OMA

Najciekawszą częścią projektu jest okolica wyspy, czyli Waterfront City. Projekt urbanistyczny jest kolażem różnych typów tkanek miejskich. Naokoło wyspy są rozmieszczone: dzielnica z mariną, luźna dzielnica parkowa, neo-arabska część turystyczna oraz luksusowa dzielnica z wielkimi hotelami. Wszystkie te lokalizacje tworzą wianek wokół centralnej wyspy. Są porównywalne z tym czym Brooklyn i Queens są dla Manhattanu.

Rzut wyspy i dzielnic tworzących Waterfront City - OMA

To nie jedyne odniesienie do Nowego Jorku. Projekt wyspy jest przeniesieniem manhattano-podobnej tkanki miejskiej na przestrzeń wielkiego kwadratu otoczonego wodą. Kwadrat o bokach długości 1310m, będzie miał powierzchnię odpowiadającą więc trzem krakowskim starówkom. W założeniu Wyspa ma być wielkomiejskim centrum czynnym całą dobę. Morfologia zabudowy miejskiej czerpie po równo ze schematu tradycyjnych arabskich miast jak i z kształtu siatki amerykańskich ulic. Gęstość zabudowy ma ułatwiać uzyskanie komfortu klimatycznego. Ma ona także stwarzać warunki potrzebne do uzyskania intensywnego wielkomiejskiego stylu życia.

Widok Waterfront City na tle istniejących wysp - OMA

Koolhaas dodaje nową wyspę do kiczowatego archipelagu Dubajskiego. Robi to jednak to w sposób odwrotny do poprzedników. Zamiast dosypywać ziemi do wody, wykopuje fosę w istniejącym lądzie. Na tym nie kończą się różnice. Istniejące wyspy mają kształty widoczne wyłącznie z satelity. W projekcie O.M.A. proste kształty na rzutach przekładają się na czytelne inscenizacje i atrakcyjne przestrzenie miejskie.

Jeżeli projekt powstanie, Dubaj stanie się czymś w rodzaju skrzyżowania Wenecji z Nowym Jorkiem. Nowe dzielnice powstaną na bazie aktualnych zachodnich wzorców. Taki rozwój jest bardziej sensowny niż dotychczasowy wyścig w budowaniu wieżowców. Ale fizyczne podobieństwo do zachodnich miast nie wystarczy do stworzenia klimatu żywego centrum. Nie zapominajmy, że w Dubaju 85% ludności stanowią cudzoziemcy. Ich życie toczy się zwykle w klimatyzowanych wnętrzach. Są tam tymczasowo, nie wiążąc swojej przyszłości z tym miastem. Jest więc mało prawdopodobne, aby ukończony projekt przypominał przedstawiane przez autorów wzorce. Dzieje się tak choćby dlatego, że w Nowym Jorku czy w Wenecji to mieszkańcy od wielu generacji kształtują zewnętrzną przestrzeń miejską. W Dubaju klimat i mieszkający w mieście ludzie mogą stanowić przeszkodę. Nie mniej, Waterfront City może stać się interesującą hybrydą, miastem innym od dotychczasowych.

Feliks