Statua Wolności - symbol USA i jeden z największych posągów na świecie

Posąg przedstawia kobietę, która stoi na zerwanym łańcuchu, w prawej wyciągniętej ku górze dłoni trzyma płonącą pochodnię, a w lewej tablicę, na której widnieje napis „4 lipca 1776 r. Dzień Niepodległości Ameryki". 

Statua Wolności

Statua Wolności jest jednym z największych posągów na świecie. Waży 229 ton. Wysokość od podstawy do wierzchołka pochodni wynosi 46,5 m, a od ziemi od ziemi do najwyższego punktu 92,99 m. Dłoń Wolności ma 5 m długości, a palec wskazujący 2,44 m. Postać "cierpi" na tzw. stopę Mortona - najdłuższym palcem u stopy jest palec drugi. To charakterystyczne dla starożytnych Greków, którzy utożsamiali taką dysmorfię z arystokratycznym i szlachetnym pochodzeniem. Głowa figury ma 5,26 m wysokości, 3,05 m szerokości (od ucha do ucha), a nos jest długi na 1,48 m. Korona Wolności ma 7 promieni (symbolizujących wolność rozprzestrzeniającą się na siedem kontynentów) i znajduje się w niej 25 okien. Przy wietrze powyżej 80km/h statua może odchylać się od pionu o 7 centymetrów, a pochodnia o 13 cm.

Zobacz także: High Line - park na trasie dawnej linii kolejowej w Nowym Jorku [IKONY ARCHITEKTURY]>>

Statua Wolności: Nowy Jork

Statua powstawała w latach 1884–1886 we Francji. Jest darem Francji dla Stanów Zjednoczonych na stulecia podpisania Deklaracji Niepodległości. Miała być symbolem upamiętniający przymierze zawarte między tymi krajami w czasie amerykańskiej wojny o niepodległość. 

Statuę Wolności zaprojektował Frédéric Auguste Bartholdi, za konstrukcję ukrytej wewnątrz metalowej kratownicy odpowiadał Gustaw Eiffel, a postument jest dziełem Amerykanina Richarda Morrisa Hunta. Konstrukcja pomnika wykonana jest z miedzi i stali. Zewnętrza powłoka pod wpływem warunków atmosferycznych dawno już utraciła oryginalny miedziany kolor. Początkowo stała się ciemnobrązowa, a przed 1920 rokiem zielonkawa i taka jest do dzisiaj. Figura reprezentuje neoklasycyzm realistyczny. Na koncepcję rzeźby miał wpływ obraz Eugena Delacroix „Wolność wiodąca lud na barykady”. Amerykańska Wolność ma rysy twarzy matki rzeźbiarza, a ciało jego kochanki Isabelli Eugene Boyer. Według innych wersji to twarz rzymskiej bogini Libertas lub Sary Salmon - żony przyjaciela Bartholda, albo…. chorego psychicznie mężczyzny.

Pomnik, który kosztował ok. 250 tys. dolarów, w 1884 roku został przekazany ambasadorowi amerykańskiemu w Paryżu. Później rozebrano go na 300 części, zapakowano do 200 drewnianych skrzyń i wysłano statkiem „Isere” do Nowego Jorku. Statua przybyła do USA, na wyspę Bedloe, 17 czerwca 1885 roku. Witało ją blisko 200 tys. mieszkańców miasta. Po złożeniu stanęła na podstawie XIX-wiecznego gwiaździstego fortu Wood. Z czasem nazwę wyspy zmieniono na Liberty. Co ciekawe ręka z pochodnią już od sześciu lat była w Nowym Jorku - stała w Madison Square Park, jako zachęta do datków na cokół. Wydawca Joseph Pulitzer obiecał także w nagrodę za każdy datek, wspomnieć o darczyńcy w swojej gazecie. Obliczono, że budowę postumentu wsparło ok. 120 tys. osób. 

Posąg odsłonięto28 października 1886 roku, a dokonał tego prezydent Grover Cleveland. Statua przez 16 lat, od 1886 do 1902 roku, służyła jako latarnia morska. Nie dawała jednak wystarczająco mocnego światła, oświetlała wody na odległość zaledwie 38 km, więc ją wygaszono. Ale 6 czerwca 1944 roku za pomocą świateł znajdujących się w koronie, nadano w kierunku Europy kod “kropa, kropka, kropka, kreska”, co w alfabecie Morse’a oznacza “V” i jest jednocześnie pierwszą literą słowa “Victory”, czyli zwycięstwo. Tego dnia wojska amerykańskie wylądowały w Normandii. 

W 1982 roku rozpoczęto remont pomnika. Okazało się, że prawe ramię Wolności zostało źle zamontowane, głowa była przekrzywiona o prawie pół metra, a szkielet był tak skorodowany, że zagrażał stabilności budowli. Wady usunięto. W 1986 r. oryginalna pochodnia została zastąpiona nową, a jej płomień pokryto 24-karatowym złotem.

Zobacz także: Muzeum Guggenheima w Nowym Jorku - budynek jak wstęga [IKONY ARCHITEKTURY]>>

Statua Wolności: zwiedzanie

Wewnątrz budowli pomiędzy stalowymi kolumnami znajdują się dwa ciągi kręconych schodów, które prowadzą do punktu widokowego. Schody mają po 168 stopni. Ostatnie stopnie mają zaledwie 45 cm szerokości, a klatka schodowa 1.8 m wysokości. Trzecie schody prowadzą do pochodni, ale jej wnętrze od wybuchu na pobliskiej wyspie Black Tom w 1916 roku, który uszkodził pochodnię, jest niedostępne dla zwiedzających. Po zamachach w 2001 roku cała statua była zamknięta dla turystów. Otwarto ją ponownie w 2009 roku. 

Statua Wolności uznawana jest za narodowy pomnik Stanów Zjednoczonych od 1924 roku, widnieje w rejestrze National Register of Historic Places (od 1966 roku) oraz znajduje się na liście UNESCO (od 1984 roku).

Kopia Statui Wolności znajduje się na Wyspie Łabędziej na Sekwanie w Paryżu. Jest jednak cztery razy mniejsza od oryginału, ma 11.5 metra wysokości i waży 4 tony. Repliki znajdują się także w Australii, Indiach, Malezji, Singapurze, Chinach, Izraelu, Japonii, Pakistanie, Peru, Ekwadorze, Brazylii, Meksyku, Austrii, Danii, Niemczech, Irlandii, Holandii, Norwegii, Hiszpanii, na Ukrainie i w Wielkiej Brytanii. W Polsce Statuy Wolności można oglądać w kilku parkach miniatur.